“Waarom werk ik niet gewoon overdag?” Natuurlijk, hij wist ook wel dat niet alle klusjes overdag gedaan konden worden, maar jaar in en uit de hele wereld overvliegen met een slee vol cadeaus en kerstpakketten begon hem te vermoeien. Vroeger, toen hij nog jong was en vol idealen zat, leek de wereld kleiner en het gewicht van de pakjes ook. Een voordeel was wel dat er tegenwoordig meer platte daken waren, wat het landen makkelijker maakte. Nog één rit, besloot hij, en dan zou hij er voorgoed mee stoppen.
De elfjes waren die laatste avond even vrolijk als altijd. Het kostte ze geen enkele moeite om de slee vol te laden met alle presentjes en ondertussen ook nog een vriendelijk woord tot hem te richten. Normaal gesproken zou hij met liefde een anekdote hebben verteld over zijn vele reizen, maar vanavond niet. Het vooruitzicht maakte hem zwaarmoedig, maar het was de kunst om dit niet aan de elfjes te laten merken. “Volgens mij wordt het een koude nacht”, zei hij tegen de kleine wezens, die hem lachend een sjaal ombonden.
De start verliep zoals altijd vlekkeloos, één snelle aanloop en het galop werd omgezet in een vlucht. Van dak naar dak vloog de slee, waar telkens weer de pakketjes in de schoorsteen verdwenen, of soms zelfs in de juiste sok werden gestopt. Hij was blij dat ze af en toe over onbewoond gebied vlogen, want de felle lichten in de bebouwde kom zorgden steeds vaker voor een stekende hoofdpijn. Hij had er gewoon geen zin meer in. Als niemand de klus van hem zou willen overnemen, dat was dat maar zo. De koek was simpelweg op.
Nog één straat, dan zou hij voor de laatste keer naar de Noordpool vliegen. Gelukkig traden er geen problemen op -zoals die keer dat er een pakketje per ongeluk in een sierschoorsteen werd gepropt- en was het tijd om huiswaarts te keren. Eenmaal aangekomen riep hij een elfje bij zich om te vertellen dat hij zijn werk niet meer langer zou uitvoeren.
“Maar Rudolf!”, riep het elfje, “dat is toch helemaal geen probleem! Je hebt al vijftig jaar lang de Kerstman rondgetrokken op zijn slee, het is tijd dat je van je welverdiende rust gaat genieten.” Toen het elfje het nieuws aan de Kerstman vertelde, gaf de Kerstman Rudolf een aai over zijn bol en bedankte hem voor de vele jaren trouwe dienst. Jojo, een rendier van nog geen vier jaar oud, zou zijn taak vanaf volgend jaar overnemen. Terwijl Rudolf tevreden naar zijn luxe stal sjokte, dacht de Kerstman: “Rudolf heeft helemaal gelijk. Soms is de koek op. Voorlopig blijf ík echter gewoon aan het werk. Voorlopig…”
|
e laatste rit
